Biertje in de ene hand, vrouw Annie aan de andere. Het Nederlands intimideren rond de voetbalvelden lijkt elke week een beetje triester te worden.

Er zijn twee soorten mensen, grofweg dan hè, en de één krijgt in het leven heel wat meer geweld te verduren dan het ander. Ik zal een hint geven: het begin met een ‘s’ en het rijmt op ‘opperrechter en straatvechter’.

Ja, ik vond het ook gek dat ik las dat na 2012 (van Nieuwenhuizen), scheidsrechters nog steeds net zo vaak slachtoffer van geweld en intimidatie zijn als daarvoor. En dat is eigenlijk alleen wat we beweren tegen de KNVB, wat écht wordt gemeld op de enquêtes. Ik denk eigenlijk dat het nog veel vaker is, want op de vraag ‘Voelt u zich weleens geïntimideerd?’ zullen veel mannen geneigd zijn om te antwoorden: ‘Ik? Ga toch weg joh, ik?’, om redenen van gezichtsbehoud.

Mijn ervaring is in ieder geval conform deze statistiek, ik vermoed vanwege mijn neus en studentikoze accentje. Niet vanwege mijn fluit-kwaliteiten, want ik ben namelijk de beste scheidsrechter ter wereld. Gek genoeg voelt echter nooit iemand de aandrang om mij een flinke mep te verkopen. Ergens wel jammer, met mijn wraakzuchtige karakter hoop ik nog eens één en ander recht te kunnen zetten voor al het onrecht dat ons wordt aangedaan. Enfin, de gelegenheid heeft zich tot nu toe nooit voorgedaan, gelukkig maar, want het is niet alsof ik een onverwoestbare killer ben. Helemaal niet vergeleken met de gemiddelde, getatoeëerde voetbalsupporter.

Laatst trof ik het. Fluiten in de regio Amersfoort, waar de plaatselijke woonwagenvereniging was uitgelopen om eens flink te gaan rellen onder het genot van een pilsje en het nummer: ‘Liever te dik in de kist, dan weer een feestje gemist’. Ironisch. Gelukkig zie je dat soort dingen vaak aankomen: dus bij de eerste de beste overtreding die ik miste had ik mijn testament al bijna geschreven. Wat er echter gebeurde was voorbij al mijn ervaringen. Een oudere man, laten we hem Jan noemen, kwam een meter in het veld staan en schreeuwde: ‘Jij dikke hondelul, met je jodennneus! Let nou eens op joh!’.

Het beeld was compleet, omdat naast hem Annie lekker stond te genieten van het zonnetje. Zoon Jayden gezellig met een patatje-met tussen ze in. Ik wilde nog terugschreeuwen: ‘Het is hondeNlul, meneer!’, maar ach. Het beeld was ook veel te feestelijk, dat zou alleen maar het moment verpest hebben.

Slecht voorbeeld doet slecht volgen, wie weet gaat Jayden straks net zo tekeer als pa. Ik geef dat in ieder geval een grotere kans dan dat voetbalsupporters met geweld en intimidatie stoppen.

Kardinaal Martini